Naturalny...
Szafirek miękkolistny syn.Leopolda comosa
Muscari comosum
Osobliwy gatunek szafirka pochodzący z Ameryki Północnej.
Dorasta do 60 cm wysokości, a na pędach osadzone są zarówno płodne, jak i płonne kwiaty. Kwiaty płonne osadzone są w szczytowych partiach gron, są niebieskawe i tworzą pęczki, natomiast kwiaty płodne osadzone są niżej - kremowobrązowe, ze zwężonymi brzegami
Photo:Père Igor [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)]
Niezależnie od tego, czy uprawiane są same, czy w kompozycjach mieszanych, szafirki zawsze przyciągają uwagę atrakcyjnym wyglądem.
Najlepiej uprawiać je w grupach, gdyż wówczas ich drobne kwiaty nabierają największego wyrazu. Doskonałym stanowiskiem dla swobodnie rosnących szafirków są zarośla krzewów liściastych. Zanim na krzewach pojawią się liście, szafirki będą miały tu dość światła, aby obficie zakwitnąć. Eleganckie, dwubarwne kompozycje tworzą niebieskie szafirki z żółto kwitnącymi forsycjami.
W ogródkach skalnych powinny rosnąć w małych grupach oddzielonych nieco od innych roślin, aby wyeksponować nie tylko kwiaty, ale także ich liście.
Na mieszanych rabatach wiosennych, intensywny kolor szafirków dobrze komponuje się z tulipanami i narcyzami. Z równym powodzeniem można uprawiać je w pojemnikach, donicach i skrzynkach balkonowych.
Nadają się na kwiat cięty.
Photo:Père Igor [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)]
Uprawa:
- rośliny mało wymagające,
- preferują stanowiska słoneczne lub półcieniste,
- wolą gleby żyzne, próchnicze,
- na wiosnę warto podłoże wokół roślin zasilić kompostem,
- nie lubią zbytniej wilgoci,
- rośliny odporne na mróz - zimują w gruncie.